เพลิงบทที่ 13

เพลิงบทที่ 13

"ไม่เอา กันตร์! อย่า" ผมหลับตาแน่นเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมาครอบครองยอดอก ก่อนจะดูดดึงสุดแรง "อะ อ๊ะ! ไม่!"

โลกันตร์คว้าเข้าที่กางเกงนักศึกษาของผมก่อนจะกระชากมันออกไปจนตอนนี้ไม่มีอะไรบดบังร่างกายของผมอีกแล้ว

"อึก! กันตร์" ผมเม้นปากแน่นเมื่อมือหนาแยกขาทั้งสองข้างของผมออก พร้อมๆกับฟันคมที่ลิ้มลองไปตามยอดอกสีชมพูให้เสียวเล่นจนสะดุ้งสุดตัว

โอ้ ไม่นะ...

ผมจิกมือกับผ้าปูที่นอนเมื่อถูกริมฝีปากของร่างสูงฝังร่องรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ และยังไม่ทันจะได้หันไปด่าอะไร มือหนาก็เลื่อนไปกอบกุมแก่นกายของผมทันทีจนต้องเบิกตากว้าง

"อ๊ะ! อึก!" ผมใช้มือปิดปากตัวเองไม่ให้เผลอร้องเสียงแปลกๆออกไปเมื่อมือหนากำลังรูดขึ้นรูดลงที่แก่นกายของตัวเองอย่างแรงและเร็วจนเสียวซ่านไปหมดทั้งตัว โลกันตร์เงยหน้ามองผมที่พยายามกั้นเสียงเอาไว้ และนั้นทำให้ผมปรายตามองเขาอย่างแรงๆที่บังอาจมาแตะตัวของสวงน ร่างสูงเพียงแค่หรี่ตาลงราวกับไม่สนใจ ก่อนจะจ้องไปยังแก่นกายของผมให้หน้าแดงเล่น

เขาจำเป็นต้องจ้องด้วยสายตาแบบนี้ด้วยเหรอ หน้าผมจะละลายเพราะความร้อนแล้วนะเว้ย

ผมกัดฟันแน่นเมื่อโลกันตร์ถือโอกาสกระชากมือจากปากของผมออก และนั้นยิ่งทำให้ต้องหลับตาแน่น เพื่อข่มอารมณ์ที่ปะทุขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าร้อนจัดเมื่อถูกแตะต้องไปตามส่วนต่างๆ ร่างกายร้อนรุมเรื่อยๆเมื่ออีกฝ่ายปลุกอารมณ์ให้ผมเริ่มทนไม่ไหว

"อยะ อย่า..." ผมร้องขออย่างไม่รู้ตัว หากเป็นในยามปกติผมคงถีบมันไปนานแล้ว แต่ว่าในตอนที่สมองมึนเบลอและกำลังต้องการมาก ยิ่งทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

พึ่บ!

และในที่สุดผมก็ปลดปล่อยออกไปจนได้

โลกันตร์มองร่างที่เปลื้องของผมด้วยดวงตาฉายแววราวกับนักล่า ผมทำได้เพียงมองมันอย่างอายๆเมื่อเสร็จคามืออีกฝ่าย

เหมือนกำลังถูกคุกคาม...

โลกันตร์หยุดชะงักการกระทำ ผมปรายตามองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่นองไปด้วยน้ำตา อกยกขึ้นสูงและลดต่ำลงเนื่องจากรู้สึกเหนื่อย และเมื่อเงยหน้ามองร่างสูงผ่านม่านตา ผมก็พบกับ...มัจจุราช

โลกันตร์มองผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง หากแต่แววตาของอีกฝ่ายกลับไม่นิ่งตามหน้าตัวเอง สองมือของเขาแยกปลายขาผมให้กว้าง และเพราะหน้าไม่ด้านพอเลยคิดจะปกปิดส่วนน่าอายเอาไว้ แต่ไม่ทันได้ทำอะไร นิ้วเรียวยาวของโลกันตร์ก็สอดเข้าไปในช่องทางที่ผมไม่เคยแตะต้อง ก่อนที่อีกฝ่ายจะแทรกนิ้วอีกสองเข้าไปแล้วกระทุ้งเข้ามาแรงๆจนผมไม่สามารถกลั้นเสียงเอาไว้ได้

"อ๊า! อ๊ะ! กันตร์! มัน...ฮื่อ" ผมคว้าเข้าที่ท่อนแขนแกร่งเอาไว้ ก่อนจะจิกเล็บลงบนผิวของอีกฝ่าย ใบหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์ที่ห้ามไม่อยู่ ตัวของผมก็โยกไปตามแรงที่ถูกอัดเข้ามาด้วยความเจ็บ

ใครสอนให้มันใส่เข้ามาโดยที่ไม่ต้องเอาเครื่องมือช่วยวะ!

อึก!

ทรมาน

ผมเงยหน้ามองโลกันตร์ด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบของน้ำตา ดวงตาของผมก็สั่นระริกด้วยความทรมาน ร่างสูงกดตาลงต่ำ ก่อนจะหยุดการกระทำ คล้ายว่าเขารู้ว่าตอนนี้ผมต้องการอะไร แต่เหมือนอีกฝ่ายกำลังรอให้ผมร้องขออยู่

อึก...

"อ้า!" ผมร้องออกมาอีกครั้งเมื่อนิ้วของเขาเริ่มขยับหมุนวนภายในตัว คล้ายกำลังทำให้ผมกลั้นใจพูดออกมา ไม่อย่างนั้นก็จะต้องทรมานแบบนี้ต่อไป

โรคจิต...

ผมมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจ แววตาของโลกันตร์มีความสนุกเต็มประดาจนรู้สึกหมั่นไส้ ผมเสมองไปทางอื่นก่อนจะพึมพำเบาๆ

"ไร้น้ำยา"

พึ่บ! พึ่บ!

"อ๊า! อ...อะ! กะ โลกันตร์!" ผมตัวโยกทันทีเมื่ออีกฝ่ายถอนนิ้วออกจนสุดแล้วกระแทกทั้งสามเข้ามาใหม่ ผมหันไปมองใบหน้าที่ฉายแววไม่พอใจของเขาก่อนจะเบะปากนิดหน่อย

ใจร้ายใจดำ...

จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมโลกันตร์ ได้...

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะดันตัวให้มือคว้าเข้าที่คอร่างสูงก่อนจะโอบเอาไว้ โลกันตร์มองการกระทำของผมอย่างแปลกใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะโน้มหน้าลงมาตามแรงที่ผมกด

ผมมองโลกันตร์ด้วยการช้อนตาขึ้นอย่างออดอ้อน อีกฝ่ายชะงักไปกับปฏิกิริยาของผม ไม่แปลก เพราะผมไม่เคยแสดงสีหน้าออดอ้อนแบบนี้กับใครมาก่อน และมันจะเป็นหนูทดลองคนแรกที่ผมจะใช้ไม้นี้ ถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้? ก็ไม่มีอะไรมาก ไหนๆความรู้สึกของผมก็ถูกเปิดโปงแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้หรอก

ผมกรีดยิ้มสวยออกมาหลังจากที่ช่วงนี้ไม่ได้ทำมานาน แววตาฉายแววยั่วยวนก่อนที่จะดันใบหน้าของโลกันตร์ให้เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเอื้อมไปกระซิบข้างหูของมันด้วยน้ำเสียงกวนประสาท หากแต่ก็แอบยั่วมันเหมือนกัน...

"นะ...กันตร์"

สิ้นสุดเสียงคล้ายกับร้องขอ โลกันตร์ก็กระชากมือที่โอบรอบคอเขาออกแล้วยกขาทั้งสองของผมขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเอาจริงจนผมเผลอเบิกตากว้างยามที่แก่นกายใหญ่เกินคนทั่วไปกำลังสอดแทรกเข้ามาทางช่องทางด้านหลัง...โดยไม่ป้องกัน!

"โลกันตร์! อ๊า!" ผมร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายไม่รอให้ช่องทางคุ้นชินก่อน แต่ดันเสือกกระแทกเข้ามาจนสุดไม่เห็นใจคนที่โดนอย่างผมเลย จนได้แต่เบะหน้าด้วยความเจ็บปวด "อ๊า! อ๊ะ! อ้า! อะ อยะ อย่าเพิ่ง"

พึ่บ พึ่บ พึ่บ

ผมเบิกตากว้างเมื่อมันกระแทกแก่นกายเข้ามาสุดแรงจนช่องทางแสบร้อนไปหมด น้ำตาหยดใสๆก็ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่ออีกฝ่ายกำลังเคลื่อนกายเข้ามาไม่หยุดจนร่างทั้งร่างสั่นไปตามแรงกระแทก

"อ๊า กันตร์! มันเจ็บ!" ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือไปกอดรัดแผ่นหลังของอีกฝ่าย เริ่มรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกมาจนต้องหลับตาแน่น ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดจนต้องจิกแผ่นหลังอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

แค่จะแกล้งมันเฉยๆเอง ไหงกลายเป็นว่าผมต้องโดนกระแทกเอาแบบนี้ล่ะเนี่ย!?

โลกันตร์บดเบียดแก่นกายขนาดใหญ่เข้ามาอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก ใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงนิ่งเรียบ หากแต่ประกายในดวงตากลับฉายแววปราถนาอย่างปิดไม่มิด ยิ่งโดนโถมกายเข้าใส่มากเท่าไหร่ ร่างกายของผมก็ยิ่งสั่นสะท้านมากเท่านั้น หยาดน้ำตาไหลลงมาด้วยความเจ็บ หากแต่ก็รู้สึกเสียวปะปนกันไป

"อ๊า!" ผมร้องลั่นเมื่อแก่นกายกระแทกเข้ามาอย่างแรงตรงจุดอ่อนไหว นั้นยิ่งทำให้ผมกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเสียวซ่าน ซึ่งร่างสูงไม่คิดจะรอช้าหรืออย่างไร เพราะเจ้าตัวเล่นขยับแก่นกายเข้าออกตรงช่องทางด้านหลังอย่างรุนแรงจนผมทั้งเจ็บทั้งเสียวในคราเดียว

ครั้งแรก...ที่โครตไร้ความปราณี

ผมปลดปล่อยออกมาก่อนที่แก่นกายขนาดใหญ่ของอีกฝ่ายจะเข้ามาจนสุด หลังจากนั้นไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาภายในช่องทางอย่างไม่บอกกล่าวกันก่อน

รู้สึกแสบช่วงล่างจนได้แต่กรีดเล็บลงบนหลังของอีกฝ่าย หากแต่ก็ไม่ได้บรรเทาความทรมานได้เลย

ผมหอบโกยอากาศเข้าปอด ตาปรือๆด้วยความเหนื่อยล้ากับการกระทำที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเดียว

ผมตวัดตาผมโลกันตร์อย่างโกรธหน่อยๆก่อนจะรีบถดถอยออกจากร่างสูงทันที แต่ก่อนที่ผมจะหนีเข้าห้องน้ำไป มือหนาก็รีบคว้าเข้าที่แขนแล้วกระชากจนร่างของผมต้องลงไปนอนคว่ำบนเตียงทันที

"อะ!" ผมเบิกตากว้างเมื่อสะโพกถูกยกขึ้นสูง ก่อนจะปรายตามองโลกันตร์คล้ายๆบอกว่าผมไม่ไหวแล้ว นี่เพิ่งครั้งแรก ขอพักเถอะ แต่ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาเป็นเพียงแววตาแสนกระหายที่กดตามองร่างกายของผมเท่านั้น ซึ่งนั้นทำให้ผมรู้สึกขนลุกขนชันไปทั้งตัว

มันจำเป็นต้องมองผมเหมือนจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัวแบบนี้ไหม?

"กันตร์" ผมเรียกเขาเสียงเบา โลกันตร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมด้วยอารมณ์แห่งความต้องการ แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว เข้าใจไหมว่ามันทำผมหนักขนาดนั้น เล่นกระแทกเอาขนาดนี้ใครไม่ตายบ้างวะ แต่ก่อนที่ผมจะร้องขอเขา คำพูดไร้ความปราณีของอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้น เล่นเอาไม่อยากขึ้นเตียงกับมันอีกครั้งเลยทีเดียว