เพลิงบนที่ 22
เพลิงบทที่ 22
"กันตร์! เดี๋ยวๆ จะทำอะไร อ๊ะ!" ผมร้องลั่นยามเมื่อดวงตาสีดำวาวกดต่ำลงมาพร้อมๆกับเอื้อมมือมาถกเสื้อของผมขึ้นจนตกใจโพล่งออกมาอย่างเสียงดัง
สรุปคือมึงไปโด๊ปยามาใช่ไหม?
"เดี๋ยวก่อนสามี มึงน่าจะรู้นะว่าตอนนี้ร่างกายกูไม่พร้อม" ผมคว้าเข้าที่ข้อมืออีกฝ่ายทันทีเมื่อเขาทำท่าจะไปต่อโดยไม่พูดอะไรมาก แต่ก็นั่นแหละ โลกันตร์ยอมฟังที่ผมที่ไหน เพราะนอกจากไม่ฟังอีกฝ่ายยังขยับกายเข้ามาใกล้จนผมเซลงไปนั่งบนโซฟาเลย
สะเทือนก้นมากบอกเลย...
"กัน- อึก!" ว่าจะเปิดปากด่าสักหน่อย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ริมฝีปากก็ถูกประกบลงมาอย่างรวดเร็ว ผมเบลออยู่หลายนาทีที่เดียว แต่ก็ยอมตอบรับจูบจากอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย
ให้มันได้อย่างนี้สิ ทำไมผมต้องยอมมันอีกแล้วเนี่ย!?
"อ๊ะ!" ผมร้องอย่างตกใจยามเมื่อกางเกงถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว แอบตกใจเหมือนกันที่อีกฝ่ายรีบร้อนขนาดนี้ แถมยังไม่ทันจะได้ร้องห้ามอะไร ใบหน้าของโลกันตร์ก็โน้มลงมาก่อนที่ริมฝีปากหนาจะขบกัดลงบนยอดอกให้ได้อายเล่น
ไอ้...! บ้านี่!
เสียงครางดังขึ้นไม่หยุดเมื่อความเจ็บปวดส่งเข้ามา โลกันตร์ไม่เว้นที่ให้ผมตกใจแล้ว เพราะเขาส่งนิ้วเข้ามาจนผมต้องเบิกตากว้างแล้วดิ้นพล่าน
"อ๊า!"
เจ็บ...คำเดียวจริงๆ เพราะเขาไม่ได้ใช้อะไรเป็นตัวช่วย บอกเลย นี่สดๆ ใส่เข้ามาสดๆจนน้ำตาเล็ดออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งยังไม่หายดีจากครั้งที่แล้วด้วย ความเจ็บก็ยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณ
ผมคว้าเข้าที่เสื้อของอีกฝ่ายพลางกำแน่น หลับตาเพราะนิ้วของอีกฝ่ายเริ่มขยับ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงนิ้วเดียว แต่ก็ทำให้ผมทรมานได้มากมายเหมือนใส่เข้ามาสามนิ้ว
"อย่า อะ! เจ็บ..." ผมว่า ดวงตาสีดำคมก็จ้องมองมาอย่างไม่สนใจ เขาแทบจะไม่ต้องคิดอะไรเลยเพราะร่างสูงเพิ่มนิ้วเข้ามาอีกหนึ่ง
แค่หนึ่งแรกก็จะเป็นลม นี่นิ้วที่สอง...ไอ้ห่า ต้องสตรองขนาดไหนวะ!
ผมตวัดสายตามองอีกฝ่ายด้วยความทรมาน ยิ่งถูกนิ้วของอีกฝ่ายแกล้งเอาๆแบบนี้ยิ่งอึดอัด รู้สึกปวดหนึบตรงแก่นกายจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วด้วย โลกันตร์เองก็ยังคงหน้าตาย เขาขยับนิ้วเร็วขึ้นจนผมต้องครางออกมาแทบจะไม่มีวันหยุด
อึดอัด...
"ทำ...ไม..."
ผมเอ่ยออกมาอย่าไม่เข้าใจ เขาไม่คิดจะสงสารผมบ้างหรือไง?
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ว่าผมต้องการสื่ออะไร โลกันตร์เพียงแค่จ้องมองมาก่อนจะเพิ่มนิ้วเข้ามาแบบไม่พูดอะไรอีกครั้ง และนั้นก็ยิ่งทำให้ผมกำเสื้ออีกฝ่ายแน่น
มันลำบากนะ แถมเป็นบนโซฟาด้วย ปกติทำแต่บนเตียง นี่อีกฝ่ายนึกยังไงถึงได้มาทำตรงนี้เนี่ย อีกอย่าง โซฟาแม่งก็ทำความสะอาดยากด้วย...
"อะ..อ๊ะ.." ผมครางด้วยความเจ็บปวดยามที่นิ้วทั้งสามขยับเป็นจังหวะ ช่องทางสีหวานเองก็ดูเหมือนจะตอบรับโลกันตร์ดีเสียเลยเกิน รู้หรือเปล่าว่าผมจะขาดใจตายอยู่แล้วเนี่ย! "อื้อ! อย่า...ขยับ"
"ไม่"
"อ๊า...!" เสียงครางดังขึ้นเมื่อร่างสูงถอนนิ้วออก ก่อนจะสอดเข้ามาจนสุดภายในไม่กี่วินาที ผมมองเขาด้วยสายตาหาเรื่อง อีกฝ่ายคิดจะทรมานผมหรือไง? หรือแค่อยากแกล้ง?
หรือไม่ก็ทั้งสองอย่าง...
"อ๊า! กันตร์...พอแล้ว!" ผมว่าพลางดันแผ่นอกของเขาออก หวังแค่ให้เขาหยุดการกระทำที่ทรมานแบบนี้สักที แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แคร์ เพราะนอกจากจะไม่หยุด ร่างสูงยังโน้มใบหน้าลงมาพร้อมขบกัดแสดงร่องรอยความเป็นเจ้าของที่บริเวณคอ ร่องรอยที่แลกมาด้วยเลือดของผม...
มืออีกข้างก็ไม่ว่างเว้น เขาใช้มือสัมผัสไม่ทั่วทุกส่วนก่อนจะมาหยุดที่ยอดอกของผม และนั้นคือนรก...
"อะ!..อ๊ะ" ผมครางเสียงแหบเมื่อมือหนาบีบเน้นยอดอกจนมันขึ้นเป็นรอยสีแดงๆ ยิ่งดวงตาสีดำกำลังจ้องมองมาด้วยความเรียบนิ่ง หากแต่กลับร้อนรุมอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้ โลกันตร์กำลังจ้องมาทางผม จ้องชนิดที่ว่าแก้มทั้งสองข้างเริ่มมีปฏิกิริยากับการจ้องมองของอีกฝ่าย
ทั้งๆที่ผมพยายามจะเมินมันแท้ๆ ทุกๆครั้งที่เรามีอะไรกัน โลกันตร์มักมองผมแบบนี้เสมอ สายตาที่บอกว่า 'เขากำลังจะกินผม' ในตอนที่มีอะไรกัน!
"อือ!" ผมกัดปากแน่น ยิ่งมือหนาบีบเค้นยอดอกอย่างรุนแรงยิ่งรู้สึกทรมาน อยากจะปลดปล่อย แต่ดูท่าทางแล้วอีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่ๆ
ผมตวัดสายตาไปมองอีกฝ่าย คนที่กำลังแกล้งผมอยู่โดนการเอาแต่ขยับนิ้วไปมาจนนึกโกรธ
โกรธตัวเองที่อยากได้มากกว่านิ้วนะน่ะ...
"กันตร์..." ผมเอ่ยเสียงหวาน ร่างสูงไม่ได้มีปฏิกิริยากับการเรียกแบบนี้ตามที่ผมคำนวณไว้ แต่ใครจะสนล่ะ อีกฝ่ายกำลังทำให้ผมคลั่งตายเพราะไม่ได้ปลดปล่อยนะ หัดคิดถึงหัวอกของคนที่ถูกกระทำบ้างสิ
ผมก้มหน้าลงมองมือของอีกฝ่ายที่ขยับเข้าออกไปหยุด ก่อนจะหน้าบูดพร้อมๆกับทำในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกล้าทำ
ผมเอื้อมมือไปจับแก่นกายใต้กางเกงของร่างสูง สิ่งที่ไม่อาจจะกะขนาดไหน สัมผัสที่ทำให้ผมแก้มร้อนผ่าวยามเมื่อมันเองก็กำลังแข็งตัวขึ้นเหมือนกัน ผมเงยหน้ามองอีกฝ่าย ช้อนตาขึ้นแบบที่ไม่รู้ตัว ในขณะที่ดวงตาสีดำเองก็จับจ้องมองมาให้ได้อายเล่น
อ่า เขาแกล้งผมสินะ หึ แข็งขนาดนี้คิดว่าจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไหร่กัน
ผมว่าในใจก่อนจะเอามืออีกข้างคว้าเข้าที่คออีกฝ่าย พลางโน้มให้ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะประกบจูบอย่างรุนแรงอย่างที่อีกฝ่ายเองก็ไม่คิดจะห้าม
ลิ้นร้อนแลกเปลี่ยนความคลั่งของกันและกัน โลกันตร์ทั้งดูดดึงและไม่คิดจะยอมแพ้ เขาเองก็คงเป็นอีกคนหนึ่งที่พร้อมจะขยำผมทุกเมื่อหากมีโอกาส
ผมตอบรับอีกฝ่ายไปอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน ยิ่งลิ้นเกี่ยวตวัดกันไปมายิ่งทำให้เข้าใจถึงอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นเรื่อยๆจนทำได้แต่ยั่วอีกฝ่ายไปมา
มือของผมเองก็ลูบไปตามเนื้อผ้าราคาแพงที่ข้างในของร่างสูงเริ่มแข็งตัวอีกครั้ง โลกันตร์มองมาทางผม สายตาพร้อมที่จะซัดทุกอย่างที่ขว้างหน้าทิ้งไปให้หมด ซึ่งก็เป็นสัญญาณที่บอกเอาไว้ได้ดีว่า...เขาเองก็ทนไม่ไหว
เห็นไหมล่ะ ยังไงอีกฝ่ายก็ไม่มีทางต้านทานแรงอารมณ์ไหวหรอก ถึงอยากจะแกล้งผมก็เถอะ
ผมถอดจูบออกอย่างรวดเร็วเมื่อลมหายใจเริ่มถูกช่วงชิง และในนาทีต่อมาโลกันตร์ก็ไม่รอช้า เข้าผลักผมลงบนเตียงก่อนจะตามมาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มลงมา พร้อมๆกับแก่นกายขนาดใหญ่ที่สอดเข้ามาภายในช่องทางจนต้องร้องครางสุดเสียง
"อ๊า!" เขา...ถอดกางเกงตั้งแต่เมื่อไหร่!?
ผมไม่มีเวลาให้คิดนาน โลกันตร์เองก็เช่นกัน เขากระแทกแก่นกายเข้ามาจนสุดแบบที่ไม่ต้องรอให้ผมคุ้นชินแต่อย่างใด ผมกัดริมฝีปากตัวเองจนห่อเลือดพลางส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าไปให้คนด้านบน ทว่านอกจากจะไม่รู้สึกผิดแล้วยังกระแทกแก่นกายเข้ามาจนเจ็บปวดไปทั่วช่องทาง
"อื้อ! กันตร์...!" ผมร้องเสียงแหบ โลกันตร์ยังไม่ไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขาสตรองขนาดที่ว่ามีเท่าไหร่ใส่มาให้หมดจนตัวผมโยกไปโยกมาอย่างห้ามไม่อยู่
กายแกร่งดุดันเข้ามาภายใน ช่องทางด้านหลังเองก็สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุที่กระแทกมาเน้นๆจนได้แต่กัดปากแน่นขึ้น ถ้าหากพรุ่งนี้ปากผมช้ำคงจะไม่ต้องบอกนะว่าเพราะอะไร...
"นี่นาย อ๊ะ...! ไป...อึก โด็ปยามารึไง!?" ในที่สุดผมก็เอ่ยขึ้น ร่างสูงเองก็ยังไม่ลดแรงลด โลกันตร์ขยับกายเข้ามาแน่นๆจนความรู้สึกทรมานเริ่มแปรเปลี่ยนมาเป็นเสียวซ่าน แรงกระแทกกระทั้นของอีกฝ่ายทำให้หัวเบลอไปหมด
"อื้ม! อึก! อ๊ะ!" ผมร้องอย่างเสียวซ่าน ยิ่งสบตาเข้ากับอีกฝ่าย ความรู้สึกก็ยิ่งทวีคูณ สายตาของอีกฝ่ายกำลังทำให้ผมบ้าตาย ให้ตายเถอะ! "หว่า!"
ผมร้องขึ้นยามเมื่อถูกร่างสูงคว้าเอวแล้วจับนั่งลงบนแก่นกาย มันยิ่งทำให้ของๆเขาเข้าไปลึกกว่าเดิม
ผมหลับตาไปข้างหนึ่งพลางแสดงสีหน้าเจ็บปวด พร้อมๆกับแก้มที่ขึ้นสีเสียจนคล้ายกุ้ง
พรึ่บ!
"อ๊า! อย่า! ตรงนั้นมัน...!" ผมร้องลั่นพลางคว้าคออีกฝ่ายแน่นเมื่อแก่นกายกระแทกเข้ามาโดนจุดสงวนจนได้แต่เบ้หน้าอย่างทรมาน
ผมเงยหน้ามองโลกันตร์หวังให้เข้าช่วย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีทางช่วย เพราะดวงตาของอีกฝ่ายยังคงมองการกระทำของผมทุกอย่างเสียจนไม่กล้าเอ่ยปากขอ
ราวกับเขากำลังรอ...
"กันตร์..." ผมกำมือแน่นยามเมื่อดวงตาสีดำตั้งหน้าตั้งตารอ ดวงตาสั่นมัวด้วยแรงอารมณ์ ในขณะที่ริมฝีปากก็ขยับเป็นคำพูดด้วยประโยคน่าอาย "ขออีก"
ผมว่าพลางมองอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน ซึ่งแก่นกายที่เริ่มขยายใหญ่นั้นเป็นคำตอบได้ดี ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะขยับเข้ามากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่ดูเอาเปรียบ
"ขยับสิ..."
ทำไมผมต้อง...อื้อ!
ผมหลับตาแน่นด้วยความอาย ชาตินี้ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แถมไอ้หน้าตาแบบนั้นมันอะไร อีกฝ่ายกำลังแกล้งผมอยู่จริงๆสินะ!
ผมข่มความอายทั้งหมดที่มี พยายามขยับอย่างที่ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ถูกรึเปล่า แต่ยิ่งทำให้รู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่แรงขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่
ผมกำลังมีความสุข และดื่มด่ำกับความดิบเถื่อนนี้...
"อ๊ะ! ฮ๊า!" ผมครางขึ้นอีกครั้งเมื่อสะโพกถูกกดลงอย่างรุนแรง เสื้อที่สวมอยู่ดูจะไม่เป็นปัญหาสำหรับร่างสูงเลย จนผมเริ่มแอบหมั่นไส้
น่าแปลกที่วันนี้ไม่ได้เจ็บเท่าครั้งก่อน อาจจะเพราะโดนขยายช่องหน้านานมากพอให้แก่นกายเข้ามาสะดวกๆ แต่ถึงยังไงแรงกระแทกที่ร่างสูงส่งมาก็ยังเป็นปัญหาสำหรับผมอยู่ดี!
"อื้ม! ฮ๊า แรง..." ผมว่าก่อนจะหอบหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ตอนนี้สมองขาวโพลนไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองทำเรื่องน่าอายอะไรลงไปบ้าง แต่แม้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง และโดนบอกอะไรมาด้วย
"ถ้าวันหลังพูดจายั่วแบบนี้อีก"
"อ๊า! อะ!"
"มันจะไม่จบแค่นี้หรอกนะ ข้าวสวย..."
"อ๊า!"
น้ำตาของผมตีตื้นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะกระพริบตาให้มันหยดลงมา พลางส่ายหน้าอย่างเสียวซ่าน และวันนั้นเป็นวันที่ผมได้รับรู้อีกอย่างหนึ่ง
คำว่า 'โต้รุ่ง' มันน่ากลัวมากครับ...
ขำประโยคสุดท้าย55555
ตอบลบ